Tracés
Artikels
Community
Zoeken
Ook je steentje bijdragen?
Word lid
word lid
De Atlantische kabeljauw (Gadus morhua) is een bijna iconische vis uit de soort van de kabeljauwachtigen. Je eet hem in vispannetjes en visstick en de vis is een goede eiwitbron. In een aantal regio's heeft overbevissing tot een instorting van het kabeljauwbestand geleid. In het Tracé van Kabeljauw lees je meer over kabeljauw. Dit artikel is een korte samenvatting daarvan.
Je kunt het smeren, of er een brok van afbreken. Het stinkt, of het ruikt helemaal nergens naar. Het ziet er geel uit of wit, met gaten of met blauwe aders. En toch noemen we het elke keer opnieuw kaas. Hoe komt het dat een en hetzelfde goedje zo verschillend kan zijn?
Voer voor puppy’s en voor bejaarde honden. Voor gesteriliseerde katten, voor zetelhangers of voor dieren die net een heel energiek leven leiden. Krijg je al keuzestress bij het zoeken naar de voeding van uw beste vriend? Dan ben je vast gebaat bij deze consumentenhandleiding voor onze viervoetige kompanen.
Het is een mooi zicht wanneer je in Frankrijk of Noord-Spanje voorbij de witte pannen rijdt waarin zout wordt gewonnen. Ook in België en Nederland werd het witte goud ooit uit de zee gehaald. Anno 2020 wint Nederland nog steeds zout, maar de manier waarop zorgt voor flink wat controverse.
Het klimaat verandert, het zeewater stijgt en dat heeft zo z’n invloed op onze landbouwgronden. Kunnen we de verziltende gebieden maar beter meteen opgeven? Welnee, op heel veel gronden wordt gewerkt aan iets wat zilte landbouw heet. Zout hoeft immers niet per se de vijand te zijn.
Wat tomaten voor de doorsnee Italiaan zijn, is witloof voor zowat iedere Belg: een haast heilige groente. Sinds de jaren 1980, en zeker sinds grondwitloof een erkend streekproduct werd, is die religieuze kwestie er eentje van twee kampen: of je bent van het grondwitloof of je geeft de voorkeur aan het op hydrocultuur gekweekte witloof. Maar maakt het eigenlijk wel uit, bijvoorbeeld wat duurzaamheid en smaak betreft, of is het echt een kwestie van (bij)geloof?
We leven met z’n allen steeds meer in steden en we eten ons buikje rond met voedsel dat van heinde en verre komt. Dat weegt niet alleen op het milieu, het maakt ons ook kwetsbaar. Want van zodra er een kink in de kabel komt, kan de aanvoer stroppen. Moeten we onze landbouw niet dichter bij de stad en dus de verbruiker brengen? Kunnen we van onze stenen woestijnen echte tuinsteden maken? En zo ja, is dat ook wenselijk?
Alleen al in de Noordzee zijn er tal van soorten te vinden, en als we ook nog eens de reuzengarnalen erbij nemen, wordt het al helemaal ingewikkeld. En hoe zit het precies met die gamba en die scampi? Een beknopte gids, zodat je weet wát je koopt, en welke problemen met de duurzaamheid dat mogelijks met zich meebrengt.
