Tracés
Artikels
Community
Zoeken
Ook je steentje bijdragen?
Word lid
word lid
Op Eos Tracé volg je de weg die onze voeding aflegt: van teelt, verwerking, transport en consumptie tot afvalverwerking. Je leest over de impact op het milieu en je gezondheid, de sociale aspecten, en het
dierenwelzijn. Met behulp van de wetenschap onderscheid je feiten van fabels. Zodat je het verhaal leert kennen, het tracé, achter dagelijkse producten zoals kippenvlees, koffie, chocolade of zalm...
Wij kennen zeewier vooral van de sushi. Maar onze consumptie van de bruin- rood- en groenwieren is marginaal in vergelijking met Aziatische landen waar zeewier behoort tot het traditionele voedsel. Maar liefst 97 procent van het wereldwijd gekweekte zeewier komt dan ook uit Azië. Voor de kweek van het 'superfood' is geen zoet water en landbouwgrond nodig - in tegenstelling tot dieren en eiwitrijke gewassen op het land. Voedsel voor de toekomst bij uitstek? Je leest het in het Tracé van Zeewier.
Slechts 15 procent van de peulvruchten verlaat het land van herkomst. De rest belandt op het bord van de lokale bevolking. Van die geëxporteerde bonen, linzen en erwten gaat maar 11 procent richting Europa. Niet gek, want van de Vlamingen bijvoorbeeld eet maar 1 op de 5 wekelijks een portie van die gezonde en milieuvriendelijke vleesvervangers. Een hoop cijfers, maar wat zijn het eigenlijk, peulvruchten? Het populaire doperwtje telt alvast niet mee. En de pinda? Je leest het in het Tracé van Peulvruchten.
De meeste zalm die we eten is gekweekt in grote kooien of netten in zee. De kweek van zalm is de afgelopen jaren enorm gestegen, met name in Noorwegen en Chili. Vroeger kostte elke kilogram zalm (een roofvis) drie kilogram aan wilde vis. Inmiddels vervangen zalmkwekers een deel van de visolie en het vismeel in het voer door plantaardige bestanddelen. Dit heeft wel tot gevolg dat de hoeveelheid gezonde omega 3-vetzuren in gekweekte zalm de voorbije vijf jaar is gehalveerd.
Wereldwijd groeit het aantal zeewierplantages waar het bruinwier kelp wordt geteeld. Het kelp neemt het teveel aan CO2 in de oceanen op, zodat het een ideale plek wordt om schelpdieren te laten groeien. Deze 'zeebouwmethode' heeft zo grote voordelen voor het milieu én de economie.
We moeten serieus matigen met eiwitbronnen als vlees en zuivel, zoveel is duidelijk; de ecologische voetafdruk van veeteelt is alarmerend te noemen. Maar hoe voeden we het groeiend aantal monden dan wel? Heeft zeewier potentie om dierlijke eiwitten te vervangen? Lukt het om zeewier te kweken op zo'n grote schaal? En zitten we binnenkort dan massaal aan de slijmerige slierten? Stuk voor stuk vragen waarop ik het antwoord zocht. En vond.
