Tracés
Artikels
Community
Zoeken
Ook je steentje bijdragen?
Word lid
word lid
Witloof is een oer-Belgische groente, ontstaan in Brussel. België en buurlanden Nederland en Frankrijk zijn dan ook de grootste witloofeters. Wil je meer weten over de weg van het witte goud van veld tot vork? Je vindt hier alvast een beknopt overzicht.
Witloof is een oer-Belgisch product. Het ontstond in de negentiende eeuw in het Brusselse gewest. Tot vandaag zijn België, Nederland en Frankrijk de belangrijkste producenten van witloof.
De twee belangrijkste teeltfases zijn de veldfase en de trekfase. Tijdens de veldfase worden op het veld de wortels geteeld waaruit later de witloofkropjes zullen komen. Na de winter of een kunstmatige koudeperiode, gaat de trekfase in. Dan groeien in het donker uit de wortels witloofkropjes. De witloofkropjes groeien in de volle grond en heten grondwitloof, of ze groeien in bakken waar water door stroomt: dan spreken we van hydrowitloof.
Witloof komt vooral vers in plastic verpakkingen terecht. Vaak liggen er blauwe of zwarte dekvellen onder om het licht tegen te houden, zodat het minder snel groen wordt.
Er zijn weinig bedrijven die witloof verwerken. Hun aantal neemt wel toe. Ze pakken uit met producten als voorgegaarde of versneden witloof. Ook verwerken ze het in kant-en-klare bereidingen zoals hamrolletjes of witloofgratin.
Het overgrote deel van het witloof gaat naar de buurlanden. Het is dus een groente met weinig voedselkilometers. Dat is goed vanuit milieuoogpunt.
Een markante uitzondering is Japan, waar het een dure delicatesse is. Daar gaat het heen met het vliegtuig. Het gaat daar wel over relatief kleine hoeveelheden.
Vlamingen en Nederlanders consumeren grofweg drie kilogram witloof per persoon, per jaar. Daarmee is het een van de populairste groenten in de Benelux. Op dit moment is witloof wel wat minder hip bij jongeren dan bij ouderen, wat ertoe bijdraagt dat de consumptie de voorbije jaren een dipje kende.
Witloof bevat vooral koper, vezels, folaat, vitamine B1 en kalium.
Het oefent minder druk uit op het milieu dan de gemiddelde groente, en bevat ook minder pesticideresiduen.
De wortels die overblijven nadat de kropjes ervan af zijn gesneden, worden vooral aan dieren gevoederd. Zij worden niet beschouwd als afval dat eetbaar is door de mens. Toch zoeken wetenschappers naar manieren om er meer uit te halen, bijvoorbeeld door er ingrediënten voor voedingsmiddelen uit te halen, of door er geneesmiddelen, fungiciden of voedingssupplementen van te maken.
Anders is het met verwijderde blaadjes en ongeschikte (bijvoorbeeld te kleine of gespleten) kropjes. Die zijn doorgaans wel geschikt voor menselijke consumptie. Sommige telers maken daar intussen witloofkroketten van. Ook zijn er pogingen gedaan om op de resten meelwormen te kweken. Die zouden dan dienen als voeding voor dieren of mensen.
