Tracés
Artikels
Community
Zoeken
Ook je steentje bijdragen?
Word lid
word lid
Decennialang hebben de groeiende vraag van de consument en een gebrek aan duidelijke visserijbeperkingen bijgedragen tot de intensievere exploitatie van de rijkdommen van de oceanen - waardoor de visbestanden in veel regio's snel tot een kritiek niveau zijn gedaald. Hoe heeft wetgeving geholpen om dit te keren, en hoe wordt het quotabeleid uitgevoerd en versterkt om te voorkomen dat dit opnieuw gebeurt?
In de jaren zeventig werden de eerste pogingen ondernomen om de afname van de visbestanden tegen te gaan, maar het duurde nog twintig tot dertig jaar voordat we beseften dat de hulpbronnen in onze oceanen niet onuitputtelijk zijn. Vandaag bestaan er verschillende regelingen om onze impact op de visbestanden te beheren, en uit onderzoek blijkt dat een grondig beheer voor bepaalde soorten en regio's wel degelijk lijkt te werken.
De visserijregelgeving varieert van het verbieden of beperken van het gebruik van bepaald vistuig, tot het instellen van beschermde nationale parken die commerciële visserij verbieden, en het vaststellen van een maximumgrens voor de wereldwijde visvangst. In de EU is een gemeenschappelijke aanpak voor de regulering van de visserij het vaststellen van quotanormen - de zogeheten totaal toegestane vangst of "TAC's".
De totaal toegestane vangst is de totale hoeveelheid vis die jaarlijks mag worden gevangen (of kortweg, een overkoepelende vislimiet). Dit aantal varieert voor elk visbestand en wordt gewoonlijk geraamd in ton (biomassa) of in aantal vissen. Overheidsinstanties vertrouwen op deskundige adviesorganen, zoals de ICES en het WTECV, om advies te geven over duurzame vangstniveaus.
Om accuraat advies over duurzame bevissingsniveaus te kunnen uitbrengen, maken visserijwetenschappers eerst ramingen over de gezondheid van de visbestanden. Daartoe moeten zij zich baseren op de jaarlijkse vangstgegevens van de vissers en op wetenschappelijke gegevens die worden verzameld door instellingen als ICES en NOAA. Om de omvang van de visbestanden te ramen alvorens duurzame bevissingsniveaus vast te stellen, maken wetenschappers gebruik van actuele en historische informatie over lengte, gewicht, leeftijd en reproductie van de betrokken soort en het betrokken bestand.
Vervolgens analyseren de wetenschappers deze gegevens met behulp van computermodellen en stellen zij de maximale duurzame opbrengst vast - de hoogste opbrengst aan vis die op duurzame wijze kan worden gevangen zonder de toekomstige visbestanden uit te putten. Deze computermodellen geven dan prognoses voor de manier waarop een visbestand zou worden beïnvloed door verschillende scenario's (bijvoorbeeld hoe een visbestand zou reageren op verschillende visserijdruk in de loop van de tijd).
Deskundigen leggen deze prognoses voor aan de Europese Commissie, die een voorstel voor TAC's opstelt. De visserijministers van de EU moeten dan overeenstemming bereiken over de TAC's voor het volgende jaar. Op dat moment kunnen zij ervoor kiezen het onderzoeksadvies te volgen of af te wijken van wetenschappelijke bevindingen of voorstellen. Er zijn verschillende redenen om af te wijken van wetenschappelijke bevindingen, zoals economische belangen, verlies van banen in de sector, of geopolitieke redenen.
TAC's worden verdeeld in kleinere quota tussen landen, commerciële vaartuigen, vissers, enzovoort. In de EU worden de TAC's voor elk bestand eenvoudigweg als nationale quota over de EU-landen verdeeld. Zodra de nationale quota zijn vastgesteld, staat het elk land vrij om de quota binnen zijn eigen regio te verdelen.
Door bepaalde quota toe te wijzen aan individuele visserijgroepen, families of bedrijven, kunnen de visserij-inspanningen via vastgestelde seizoens- of jaarquota over de gemeenschappen worden verdeeld, waardoor het niet meer nodig is om met elkaar te concurreren. Hierdoor kunnen vissers werken wanneer de omstandigheden voor hen gunstiger zijn en wordt de druk van de vissers om in gevaarlijke situaties uit te varen, weggenomen, terwijl ook de economisch oneerlijke "race om vis" bij de opening van de visseizoenen wordt voorkomen. Het draagt ook bij tot een stabielere stroom van vis gedurende een seizoen of jaar, aangezien de vissers kunnen werken rond de beste tijd van het jaar wanneer de marktprijzen niet verzadigd zijn door een overaanbod.
Sommige lidstaten staan echter "overdraagbare quota" toe, waarbij quota kunnen worden gekocht en overgedragen naar een andere lidstaat of soms tussen vissers. Overdraagbare quota hebben tot controverses en geschillen geleid: critici voeren aan dat zij de weg vrijmaken voor monopolisering, waarbij de hele visserijmarkt in handen kan komen van één enkele visser of onderneming. In het VK bijvoorbeeld hadden vijf families in 2018 meer dan 25% van het recht op quota in handen, waardoor sociale dilemma's zoals werkloosheid ontstonden omdat deze vijf families andere entiteiten in de Britse visserijsector overvleugelden.
Het overeenkomen en vaststellen van TAC's en quota is vaak een ingewikkeld en omstreden proces waarbij internationale samenwerking en onderhandelingen een rol spelen. Er kunnen en moeten veel meningsverschillen ontstaan door onzekerheden, onduidelijkheden, onwettigheden, geld en tegenstrijdige belangen van de betrokken partijen. Hieronder volgen vier manieren waarop het proces voor de vaststelling van TAC's en quota ingewikkeld en controversieel is:
1. Gebrek aan gegevens
Wetenschappers hebben om verschillende redenen moeite om precieze ramingen van de bestanden te maken. Door een gebrek aan informatie over de vis/visbestanden, onboekbare vangsten, bijvangsten en illegale visserij zijn de ramingen van de bestanden niet altijd accuraat en in sommige gevallen niet meer dan ruwe veronderstellingen. Aangezien de illegale, niet-gereglementeerde en niet-gemelde visserij naar schatting nog steeds 13 tot 30% van de totale visvangst uitmaakt, afhankelijk van de regio, is het niet moeilijk om te begrijpen hoe moeilijk het kan zijn om nauwkeurige ramingen van duurzame quota te maken. Een andere beperking is dat het uitvoeren van wetenschappelijke onderzoeken om meer visserijgegevens te verkrijgen - vooral voor niet-gereglementeerde soorten - kostbaar is. Zonder gelijke financiering door de verschillende naties worden sommige visbestanden inherent meer bestudeerd dan andere.
2. Voorspellingen op basis van onvolledige informatie
Er zijn nog veel onzekerheden bij de vaststelling van TAC's en quota. Veel mensen verwachten van wetenschappers dat zij een zwart-wit antwoord geven op iets dat niet met absolute nauwkeurigheid kan worden gemeten. Hoewel wiskundige modellen nuttig zijn om de omvang van de visbestanden te ramen, kunnen zij ook worden bekritiseerd omdat zij de werkelijkheid te simplistisch voorstellen. Het dynamische karakter van de ecosystemen in de oceanen maakt het ongelooflijk moeilijk om met zekerheid nauwkeurige ramingen van de visbestanden te geven, ongeacht de beschikbare gegevens. Bovendien beschikken wetenschappers vaak niet over voldoende gegevens om een bestand nauwkeurig te kunnen inschatten, zodat zij zich genoodzaakt kunnen zien gebruik te maken van informatie over andere, soortgelijke visbestanden om de leemten in de informatie op te vullen.
3. Overdruk op de besluitvorming
Dit maakt het natuurlijk ook moeilijk voor de besluitvormers. De visserijministers willen niet alleen overbevissing voorkomen, maar ook een evenwicht vinden waarbij de visserij op een duurzaam niveau kan blijven bestaan - zodat de visserij niet hoeft te worden beperkt of verboden terwijl een bestand zich herstelt. Er staat veel druk op de visserijbeheerders om te voldoen aan verschillende behoeften op het gebied van wetgeving, milieu, economie, werkzekerheid en consumentenvraag - vooral in een wereld waar de vraag naar eiwitten toeneemt. Het zoeken naar de meest duurzame niveaus voor de vissers om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien en tegelijk aandacht te besteden aan de ecosystemen, is een taak die heel wat afwegingen vergt. Het vaststellen van TAC's en quota volgens "biologische" grenzen is niet altijd zo eenvoudig, aangezien het zowel om culturele redenen als om economische redenen een enorme impact heeft op alle betrokkenen.
4. Politiek
En hoewel TAC's en quota gebaseerd zijn op wetenschappelijk onderzoek en modellen, worden ze ook beïnvloed door maatschappelijke en economische factoren. De Raad van de EU ontvangt wetenschappelijk advies van deskundigen, maar kan er (controversieel) voor kiezen om TAC's te baseren op sociaaleconomische effecten. Uit een analyse bleek bijvoorbeeld dat de Raad tussen 2010 en 2017 besloot om de vangstadviezen van wetenschappers gemiddeld bij 60% van de geanalyseerde TAC's te overschrijden, ondanks adviezen over duurzame doelstellingen. Om dit besluit te begrijpen, moeten we kijken naar de economie achter de visserij. In 2013 vertegenwoordigde de visserij in de EU een waarde van 6,8 miljard euro en voorzag zij in het levensonderhoud van ongeveer 145 000 mensen. Wanneer in wetenschappelijk advies wordt aanbevolen de visserijproductie aanzienlijk te verlagen door een verlaging van de TAC, zou dit onmiddellijk een enorm geldverlies betekenen en ernstige gevolgen kunnen hebben voor de regionale werkloosheid. Daarom kan de Raad van de EU na ontvangst van wetenschappelijk advies over de afnemende gezondheid van de visbestanden ervoor kiezen de TAC's over een aantal jaren te verlagen om de sociale en economische gevolgen te verzachten voor degenen die worden getroffen door een verlaging van de toegestane vangsten. Daarom zijn de TAC's en quota het voorwerp van onderhandelingen op regeringsniveau en blijven zij een twistpunt.
Het bereiken van duurzame visserijramingen is geen gemakkelijke taak. Het beheer van de bestanden is een ingewikkeld proces vol onzekerheden, onvoorspelbaarheid en kosten, en is sociaal gecompliceerd. Er is sprake van niet-duurzame en onbeheerde visserij en tot op de dag van vandaag worden visbestanden overbevist. Dit alles gezegd zijnde, herstellen de visbestanden zich over de hele wereld, wat aantoont dat de beheersinspanningen werken en dat de overheidsinstanties zich inspannen om duurzame niveaus van visserij te bereiken.
In 2020 heeft de Raad van de EU voor 62 van de 78 visbestanden TAC's vastgesteld op basis van wetenschappelijk advies. Voor de overige zes visbestanden heeft de EU besloten zeer lage TAC's vast te stellen. Natuurlijk moet beheer worden ingevoerd waar het nog niet bestaat, en moeten beheerde visserijtakken nog voortdurend worden verfijnd om tot duurzame visbestanden te komen, maar dit kan een reden zijn waarom meer financiering nodig is om de visserijbeheersmethoden en de nauwkeurigheid van wetenschappelijke visserijgegevens te verbeteren.
Dit artikel verscheen eerder in het Engels op de website van onze partner FoodUnfolded: https://www.foodunfolded.com/article/sustainable-fishing-levels-quotas-how-it-works. De auteur is Jessica Tengvall.
