Veilige route of sushiroute - 2 strategieën om van 'jakkes' 'ja!' te maken

vaker krijgen consumenten immers te horen dat hun eetpatroon moet veranderen omdat hun huidige eetgewoonten niet duurzaam zijn, en de wereldwijde vraag naar vlees groeit. De laatste jaren is er steeds meer interesse en investering in zogenaamde alternatieve eiwitten - producten die typisch vlees kunnen vervangen door duurzamere alternatieven. Eén optie is gekweekt vlees en zeevruchten: spierweefsel dat in laboratoria in bioreactoren wordt gekweekt, met behulp van dierlijke stamcellen. Een andere benadering bestaat uit het vervangen van standaard vlees door bijvoorbeeld insecten of imitatievlees op plantaardige basis. Al deze producten beloven een duurzamer alternatief voor vlees uit de fabriek. De vraag is of consumenten ze accepteren?

Ik ben een filosoof die voedsel en walging bestudeert, en ik ben geïnteresseerd in hoe mensen reageren op nieuwe voedingsmiddelen zoals in een laboratorium gekweekt vlees, insecten en andere zogenaamde alternatieve proteïnen. Walging en voedselneofobie – een angst voor nieuw voedsel – worden vaak genoemd als obstakels voor het maken van nieuwe, duurzamere voedselkeuzes. duurzame voedselkeuzes, maar ik denk dat de recente geschiedenis een meer gecompliceerder beeld biedt. Verschuivingen in eetgewoonten in het verleden suggereren dat er twee wegen zijn naar de adoptie van nieuwe voedingsmiddelen: De ene is gebaseerd op vertrouwdheid en veiligheid, de andere op nieuwigheid en opwinding.

Walging en de 'jakkes'-factor

Walging is een sterk gevoel van afkeer als reactie op objecten die als besmet, vervuilend of onrein worden ervaren. Wetenschappers geloven dat het is geëvolueerd om mensen te beschermen tegen onzichtbare verontreinigingen zoals ziekteverwekkers en parasieten. Sommige oorzaken van walging worden algemeen gedeeld, zoals uitwerpselen of braaksel. Andere, zoals voedsel, zijn meer cultureel verschillend.

Het is dus niet verrassend dat de bereidheid om insecten te eten per nationaliteit verschilt. Insecten zijn al duizenden jaren een belangrijk onderdeel van de traditionele voeding van culturen over de hele wereld, waaronder de oude Grieken.

Veel artikelen over de mogelijkheid om insecten te introduceren bij Westerse of Amerikaanse eters benadrukken de uitdagingen die neofobie en de 'jakkes'-factor met zich meebrengen. Mensen zullen deze nieuwe voedingsmiddelen niet accepteren, denkt men, omdat ze te anders of zelfs ronduit walgelijk zijn. Als dat klopt, dan is de beste aanpak om ruimte op het bord te winnen voor nieuwe voedingsmiddelen misschien wel om ze te laten lijken op bekende menu-items.

De veilige route naar voedselacceptatie

Tijdens de Tweede Wereldoorlog wilde de regering van de Verenigde Staten haar beperkte vleesvoorraad doorgeven aan de troepen aan het front. Dus moest ze thuiskoks ervan overtuigen om hun steaks, koteletten en braadstukken op te geven ten gunste van wat ze variatievlees noemden: nieren, lever, tong enzovoort.

Om uit te zoeken hoe de gewoonten van consumenten veranderd konden worden, werd een team van psychologen en antropologen belast met het bestuderen van hoe voedingsgewoonten en -voorkeuren gevormd werden - en hoe ze veranderd konden worden.

De Committee on Food Habits adviseerde om de nadruk te leggen op de gelijkenis tussen dit orgaanvlees en beschikbare, vertrouwde, bestaande voedingsmiddelen. Deze aanpak - noem het de “veilige route” - richt zich op individuele houdingen en keuzes. Het probeert psychologische en praktische belemmeringen voor individuele keuzes weg te nemen en gaat overtuigingen of waarden tegen die mensen ervan zouden kunnen weerhouden om nieuwe voedingsmiddelen te gebruiken.

Zoals de naam al aangeeft, probeert de veilige route nieuwigheid te minimaliseren door vertrouwde vormen en smaken te gebruiken. Er worden bijvoorbeeld onbekende stukken vlees verwerkt in gehaktbrood of gehaktballen of krekels worden vermalen tot meel voor koekjes of eiwitrepen.

De sushi-route

De meer recente geschiedenis suggereert echter iets anders: voedingsmiddelen zoals sushi, orgaanvlees en zelfs kreeft werden gewild, niet ondanks maar vanwege hun nieuwigheid en verschil.

De komst van sushi in de naoorlogse VS viel samen met de opkomst van de consumptiecultuur. Uit eten gaan werd steeds meer een vrijetijdsbesteding en mensen stonden steeds meer open voor nieuwe ervaringen als teken van status en verfijning. In plaats van een beroep te doen op de huisvrouw die comfort food bereidt, won sushi aan populariteit door een beroep te doen op het verlangen naar nieuwe en spannende ervaringen.

In 1966 meldde The New York Times dat New Yorkers “rauwe visgerechten, sushi en sashimi, aten met een gusto dat ooit was voorbehouden aan cornflakes”. Nu wordt sushi natuurlijk op grote schaal geconsumeerd en is het zelfs verkrijgbaar in supermarkten in het hele land. De supermarktketen Kroger verkoopt zelfs meer dan 40 miljoen stukjes sushi per jaar. Terwijl de veilige route voorstelt om nieuwe voedingsmiddelen stiekem in ons dieet op te nemen, stelt de sushiroute voor om de nieuwigheid ervan te omarmen en dat als verkoopargument te gebruiken.

Sushi is slechts één voorbeeld van een voedingsmiddel dat via deze route is overgenomen. Na de millenniumwisseling herontdekte een nieuwe generatie eters orgaanvlees toen toprestaurants en chef-koks “nose to tail” diners aanboden. In plaats van voedsel als tong en varkensoren te positioneren als vertrouwd en troostend, werd de bereidheid om de 'jakkes'-factor te omarmen een teken van avontuurlijkheid, zelfs mannelijkheid. Dit is precies het tegenovergestelde van de veilige route die wordt aanbevolen door de Commissie Eetgewoonten.

De toekomst van alternatieve proteïnen

Welke lessen kunnen we uit deze voorbeelden trekken? Voedingsveranderingen kunnen alleen blijvend zijn als ze positief worden voorgesteld. Klanten ervan overtuigen dat variatievlees een noodzakelijke vervanging was in oorlogstijd werkte tijdelijk, maar leidde uiteindelijk tot de perceptie dat het ondermaatse keuzes waren. Als kweekvlees en insecten als noodzakelijke offers worden aangeprezen, kan elke winst die ze boeken op zijn op zijn best tijdelijk zijn.

In plaats daarvan zouden producenten kunnen inspelen op het verlangen van consumenten naar gezonder, duurzamer en opwindender voedsel.

Gekweekt vlees mag dan “veilig” op de markt worden gebracht als nuggets en hamburgers, maar in principe zijn de opties eindeloos: nieuwsgierige consumenten zouden in het laboratorium gekweekt walvis- of schildpaddenvlees zonder schuldgevoel kunnen proeven, of zelfs ontdekken hoe de wolharige mammoet smaakte.

Uiteindelijk hoeven de chef-koks, consumenten en ondernemers die onze voedselsystemen opnieuw willen vormgeven niet slechts één route te kiezen. We kunnen insecten vermalen tot proteïnepoeders, maar we kunnen ook kijken naar chef-koks die traditionele keukens koken waarin insecten worden gebruikt om onze culinaire horizon te verbreden.

Dit artikel is een vertaling van The Conversation. De auteur is Alexandra Plakias (Hamilton College).